1992 წელს ბარსელონაში ჩატარდა ოლიმპიური თამაშები. ესპანეთში პირველად ჩატარდა ამ დონის სპორტული ღონისძიება. ეს კარგი შანსი იყო ქვეყნისთვის ავტორიტარული რეჟიმის დასრულების შემდეგ აჩვენოს თავისი ეკონომიკური წარმატება.
1992 წლიდან პოლიტიკაში საკმაოდ რთული გახდა მრავალი სახელმწიფო. ამან არ შეიძლება გავლენა მოახდინოს ოლიმპიადაზე. თამაშებში მონაწილეობა მიიღო 169 ქვეყნის გუნდმა, მაგრამ მათ შორის არ იყვნენ სსრკ და იუგოსლავია - ამ დროისთვის ეს ქვეყნები იყოფოდა თითოეულად რამდენიმე შტატში. ყოფილი სსრკ სპორტსმენების შემთხვევაში გადაწყდა გაერთიანებული გუნდის შექმნა, რომელიც თეთრი დროშის ქვეშ იასპარეზებს ოლიმპიურ რგოლებთან. ამასთან, ლატვიამ, ლიტვამ და ესტონეთმა გადაწყვიტეს ეთამაშათ ცალკეულ ნაკრებში. მსგავსი სიტუაცია მოხდა იუგოსლავიასთან დაკავშირებით. გამოყოფილი სამი ქვეყანა - ხორვატია, სლოვენია და ბოსნია და ჰერცეგოვინა - დამოუკიდებელი გუნდები წარადგინეს. იუგოსლავიის დანარჩენმა სპორტსმენებმა დამოუკიდებელი ოლიმპიური მონაწილეთა გუნდში იასპარეზეს.
ახალი გუნდი ასევე გახდა გერმანიის ეროვნული ნაკრები, პირველად ქვეყნის გაერთიანების შემდეგ ერთად. პირველად, ნამიბიიდან სპორტსმენები დადიოდნენ თამაშებზე.
ბალტიისპირეთის სპორტსმენების წაგების მიუხედავად, ყოფილი სსრ კავშირის გაერთიანებულმა გუნდმა შეძლო მედლების არაოფიციალურ ცხრილში პირველი ადგილის დაკავება. განსაკუთრებით წარმატებული იყვნენ მოცურავეები და ტანვარჯიშები. გუნდურ სპორტში ქალთა კალათბურთის გუნდმა მოიგო ოქრო.
ოქროს მედლების რაოდენობით მნიშვნელოვანი სხვაობით შეერთებული შტატები მეორე ადგილზე აღმოჩნდა. ამერიკელმა მორბენლებმა და ჩოგბურთელებმა ტრადიციულად აჩვენეს მაღალი დონის უნარი.
მესამე იყო გაერთიანებული გერმანიის ეროვნული გუნდი, რადგან მან შეძლო გდრ-ს და გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის საუკეთესო სპორტსმენების გაგზავნა, რომლებიც სპორტული თვალსაზრისით ძალიან ძლიერია. მეოთხე იყო ჩინეთი, რომელიც იმ დროისთვის შესანიშნავი შედეგი იყო ამ ქვეყნისთვის. ჩინელი სპორტსმენების ღირსეულმა შესრულებამ აჩვენა, რომ ქვეყანა სულ უფრო მეტ ყურადღებას აქცევს სპორტს. ამ პოლიტიკის საბოლოო შედეგები ჩანს 2000-იანი წლების ოლიმპიადაზე, როდესაც ჩინეთი საზაფხულო სპორტის ერთ-ერთი აღიარებული ლიდერი გახდა.
