ოლიმპიური მოძრაობა მუდმივად იხვეწება, თუმცა, სამწუხაროდ, დადებითის გარდა, მისი განვითარების უარყოფითი ტენდენციებიც შეიმჩნევა. ამასთან, IOC დიდ ყურადღებას აქცევს თამაშების პრობლემებს და საკუთარი შესაძლებლობების შესაბამისად ცდილობს მათ მოგვარებას.
თანამედროვე ოლიმპიური მოძრაობის მთავარ ტენდენციებს შორის ბევრი დადებითი ტენდენციაა. ეს განსაკუთრებით ეხება ახალგაზრდული ოლიმპიური თამაშების ორგანიზებას. პირველი ზაფხულის თამაშები ჩატარდა მხოლოდ 2010 წელს, ხოლო ზამთარი - 2012 წელს. ახალგაზრდული ოლიმპიადის წინამორბედები იყო მსოფლიო შეჯიბრებები, რომელშიც მონაწილეობდნენ უმცროსი სპორტსმენები, რომელთა ასაკი 14-დან 18 წლამდე იყო. ამგვარი ღონისძიებების ორგანიზების მიზანი იყო ახალგაზრდების ოფიციალური ოლიმპიური მოძრაობის ჩართვა, ახალგაზრდებს ნიჭიერების გაცნობიერებაში დახმარება და ძლიერი სპორტსმენების პოვნა, რომლებიც შემდეგ ქვეყნებში შეძლებენ თავიანთი ქვეყნების წარმოჩენას.
კიდევ ერთი დადებითი ტენდენცია იყო ქალთა თანდათანობითი ჩართვა ოლიმპიურ მოძრაობაში და გენდერული ასიმეტრიის გამოსწორება. 1981 წლამდე არც ერთი ქალი არ იყო IOC- ის წევრი, ვინაიდან კომიტეტის შემადგენლობის შესახებ გადაწყვეტილებას მისი წევრები იღებდნენ, ე.ი. კაცები 1999 წელს კი, IOC– ში 113 ადამიანიდან მხოლოდ 13 ქალი იყო, ხოლო ქალთა სპორტის ოლიმპიადაზე აღიარება 2000 წლის შემდეგ დაიწყო, როდესაც სიდნეის ოლიმპიადაზე სპორტსმენებმა სცადეს დამტკიცება, რომ ღირსეულად შეეძლოთ კონკურენცია. ქალთა სპორტის მიმართ დამოკიდებულება ახლა ორაზროვანი რჩება, თუმცა ამ საკითხში შეიმჩნევა პოზიტიური ტენდენციები.
სამწუხაროდ, ასევე არსებობს ნეგატივის გარკვეული რაოდენობა. მიუხედავად იმისა, რომ IOC– ის წევრების განცხადებების თანახმად, თანამედროვე ოლიმპიური მოძრაობის მთავარი მიზანი სხვადასხვა ქვეყნის მოქალაქეებს შორის ურთიერთგაგების გაუმჯობესებაა, საპირისპირო ტენდენცია შეინიშნება. ჯერ კიდევ 1964 წელს, ოლიმპიადის ფარგლებში, ფეხბურთის მატჩის დროს, მსაჯების მოქმედებით უკმაყოფილო გულშემატკივრებმა ბრძოლა დაიწყეს, რომელშიც 300-ზე მეტი ადამიანი გარდაიცვალა და 600-ზე მეტი მძიმედ დაშავდა. ოლიმპიური იდეოლოგია, რომელიც ემყარება სიყვარულს, ურთიერთგაგებას და სამართლიანობას, ყოველთვის არ მუშაობს და, სამწუხაროდ, თამაშების შედეგები ხშირად სერიოზულ სკანდალებს იწვევს. ამის მაგალითია სოლტ ლეიკ სიტის ოლიმპიადა.
დაბოლოს, კიდევ ერთი უსიამოვნო ტენდენცია იყო მოძრაობის გადაჭარბებული პოლიტიზირება. ცალკეული სპორტსმენები, ან თუნდაც მთელი ქვეყნები აწყობენ ბოიკოტს ან, რაც უარესია, სრული უპატივცემულობის გამოხატვაა, დემონსტრაციულად არღვევენ ღონისძიების წესებს. 2014 წლის სოჭის ოლიმპიადაც კი სადავოა და კონგრესმენები აშშ-ევროპის ერთობლივი ბოიკოტის წინადადებით კი გამოდიან. სამწუხაროდ, რამდენიმე პოლიტიკოსს ესმის, რამდენად დამანგრეველია ასეთი მოქმედებები მთლიანობაში ოლიმპიური მოძრაობისთვის.
