ჭიდაობა არის თეატრალური ჭიდაობა, რომელიც პოპულარულია ძირითადად შეერთებულ შტატებში. ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ ბევრმა კარგად იცის, რომ ბრძოლაში გამარჯვებული წინასწარ განისაზღვრება, რადგან ბრძოლის დროს რთულია შეთანხმება და ძნელია იმის გაგება, ვინ ვინ იგებს.
ჩხუბის მონაწილეები ყველაზე ხშირად ტუმბოთი მოსიარულე ლამაზი მამაკაცები არიან, რომელთა ნახვაც სასიამოვნოა. საბრძოლო ხელოვნების ამ სახეობას სპორტული გასართობი ეწოდება, ვინაიდან ხალხი ამ ბრძოლებში გართობის მიზნით მიდის. ალბათ ფიქრობთ, რომ ჭიდაობა მარტივია და რინგზე მყოფი ადამიანები თავიანთ წინასწარ ნასწავლ როლებს ასრულებენ? სინამდვილეში, თქვენ ცდებით, რადგან ამერიკაში ამ ტიპის საბრძოლო ხელოვნება განლაგებულია როგორც ბრძოლები წესების გარეშე, თუმცა, სიმართლე გითხრათ, ამ ბრძოლაში ჯერ კიდევ არსებობს გარკვეული წესები.
არც ერთი მებრძოლი არ გამოიყენებს აკრძალულ დარტყმებს, რადგან არავინ არ მისდევს დიდებას ან ფულს. როდესაც მებრძოლები რინგზე შედიან, მათ უკვე მშვენივრად ესმით, რა იქნება შემდეგ, ვინ გაიმარჯვებს და ვინ რამდენს მიიღებს ამ ბრძოლისთვის. თუ საბრძოლო ხელოვნების ამ ტიპს შევადარებთ ზოგიერთ სხვა საბრძოლო ხელოვნებას, მაშინ რთული იქნება რაიმე საერთო ვიპოვნოთ, რადგან დარტყმები, როგორც ასეთი, არ არის. ჭიდაობაში ყველაზე მეტი რამაც შეიძლება მებრძოლებმა არის მუაის კრივის შორტები ან ხელთათმანები, თუმცა, უფრო ხშირად, ჩხუბი ხდება ხელთათმანების გარეშე.
ნუ დაივიწყებთ, რომ ქალები ხშირად მონაწილეობენ ჭიდაობაში. მიუხედავად ამისა, უფრო საინტერესოა მამაკაცების ყურება, რადგან ისინი ხშირად მიდიან დარბაზში ან იქ ვარდებიან. დარბაზში მათ აღმოაჩინეს მაგიდები, სკამები და სხვა დამხმარე იარაღები, რომლითაც მათ შეეძლებათ მოწინააღმდეგის დაჭერა. ეს ყველაფერი სასაცილოდ და ამაღელვებლად გამოიყურება. როდესაც კრივს უყურებ, მაშინ ღელავ შენს ბოქსიორზე, დარწმუნდი, რომ ის სწორად მოძრაობს და სუნთქვაც კი აქვს მასავით. ჭიდაობაში მთელი ბრძოლა ელოდება, რომ ერთ – ერთი მოწინააღმდეგე დარბაზში ჩავა, აიღებს ტაბურეტს და ატეხავს მას თავზე. ჭიდაობაში არის დაზიანებები, მაგრამ არა სერიოზული, ყველაზე ხშირად, დაცემის ან არასწორი დარტყმებისგან.
