მეორე მსოფლიო ომის დროს არ ყოფილა ოლიმპიადა. პირველი ზაფხულის შეჯიბრებები 1948 წელს ლონდონში მოეწყო, რაც სრულფასოვანი მშვიდობიანი ცხოვრების დაწყების ნიშანი გახდა, მათ შორის სპორტის სფეროში.
თამაშების დედაქალაქად ლონდონი აირჩიეს, მიუხედავად ამ პერიოდში დიდ ბრიტანეთში შექმნილი მძიმე ეკონომიკური მდგომარეობისა. ქვეყანამ კვლავ შეინარჩუნა რაციონირების სისტემა, რომელიც ომში შეიტანეს საკვების უქონლობის გამო. ეს იყო მეორე ოლიმპიადა ლონდონში, პირველი იყო ორგანიზებული ჯერ კიდევ 1908 წელს და არ განსხვავდებოდა მოცულობით.
საერთო ჯამში, შეჯიბრში 59 ქვეყნის სპორტსმენებმა მიიღეს მონაწილეობა. მეორე მსოფლიო ომის დროს გერმანიასა და იაპონიას ეკრძალებოდათ თამაშები, როგორც აგრესორი ქვეყნები. საბჭოთა კავშირმა განიხილა თავისი გუნდის შეჯიბრში გაგზავნის შესაძლებლობა, მაგრამ ამის გაკეთება შეუძლებელი იყო პოლიტიკური განსხვავებების გამო. ასევე, რამდენიმე ქვეყანამ პირველად აიღო თავისი სპორტსმენები თამაშებზე. მათ შორის იყო ბირმა, ვენესუელა, ლიბანი და კიდევ რამდენიმე ქვეყანა.
არაოფიციალურ გუნდურ ღონისძიებაში აშშ-ს გუნდმა პირველი ადგილი დაიკავა. უდიდესი წარმატება მიაღწიეს ამერიკელმა მორბენალებმა და მოცურავეებმა, ქალებმა და მამაკაცებმა. მეორე და მესამე ადგილები შვედეთმა და საფრანგეთმა დაიკავეს ლიდერთან ძლიერი უპირატესობით. დიდი ბრიტანეთი ქვეყნების მიხედვით მედლების საერთო რანგში მხოლოდ მე -12 ადგილზე იყო. გუნდმა მხოლოდ სამი ოქროს მედალი მიიღო: ორი ნიჩბოსნობაში და ერთი ნაოსნობაში.
ფინეთის გუნდი გახდა ტანვარჯიშის უდავო ლიდერი. მან მოიგო 6 ოქროს, 2 ვერცხლის და 2 ბრინჯაოს მედალი. ცხენზე ამხედრებული მამაკაცების შეჯიბრებები უნიკალურად აღიარეს. სამ ფინელმა სპორტსმენმა მიიღო ოქროს მედალი, თუმცა თავდაპირველად მას ჯილდოების ერთი ნაკრები უნდა გადაეცა.
კრივში არგენტინელმა სპორტსმენებმა ერთდროულად მოიპოვეს 2 ოქრო. სამხრეთ აფრიკისა და უნგრეთის ნაკრებებს შეეძლოთ ეამაყათ იგივე რაოდენობის ჯილდოებით. ამერიკელებმა, რომლებიც სხვა სპორტის სხვა სახეობებში ლიდერობენ, მხოლოდ ერთი ვერცხლის მედალი მოიპოვეს.
საინტერესო იყო ის ფაქტი, რომ ინგლისის საფეხბურთო გუნდი ვერ აღმოჩნდა მედალოსნებში. ოქრო წავიდა შვედეთში, ვერცხლი იუგოსლავიაში და ბრინჯაო დანიაში.
