პირველად, ტრიატლონი 2000 წელს შეიტანეს სიდნეის ზაფხულის ოლიმპიურ თამაშებში. ეს სპორტი საშუალებას გაძლევთ მუდმივად განუვითარდეთ ფიზიკური შესაძლებლობები ცურვაში, სირბილსა და ველოსიპედში.
დიდი გამძლეობაა საჭირო სამჭიდისგან, რადგან ასეთი შეჯიბრი არის 1.5 კმ ცურვა, რასაც მოჰყვება 40 კმ ველოსიპედის რბოლა. დასკვნითი ეტაპია 10 კმ სიგრძე. ვარჯიშებს შორის შესვენება არ არის.
კაცთა ინდივიდუალური და ქალთა ინდივიდუალური ჩემპიონატი ერთ ტრასაზე ტარდება, მხოლოდ სხვადასხვა დროს.
მონაწილეები პონტოდან ერთდროულად იწყებენ. ასე იწყება ცურვა ღია წყალსაცავში სამკუთხა მარშრუტით, რომელიც თოკებით არის განსაზღვრული. მარშრუტის შემცირება არ შეიძლება ზუზუნების გვერდის ავლით. ნებადართულია ცურვის ნებისმიერი სტილი.
რბოლის პირველი ეტაპი დაახლოებით 20 წუთში მთავრდება. ამას მოსდევს ველო ტური. ტრასაზე სამედიცინო დახმარების რამდენიმე პუნქტია. შეჯიბრის მეორე ნაწილისთვის სპორტსმენებს შეუძლიათ დახარჯონ დაახლოებით ერთი საათი ან მეტი.
რბოლაში სირბილის დროს, წინაპირობაა ფეხზე მოძრაობა. ხდება ისე, რომ ამ მოთხოვნის შესრულება რთულია, რადგან ბოლო ეტაპი ყველაზე რთულია.
დაწესებულია ჯარიმები სხვა სპორტსმენებში ჩარევისთვის. მაგალითად, თუ დარღვევა მოხდა რბოლა პირველ ეტაპზე, მოცურავე, რომელიც ხელს უშლიდა მეტოქეს, დააგვიანდება ნახევარი წუთით. ასევე, ზოგიერთ კონკურენტს ეძლევა ყვითელი გამაფრთხილებელი და წითელი დისკვალიფიკაციის ბარათი.
ოლიმპიური თამაშების დროს გამოიყენება გარკვეული წესები, რომლებიც ეხება აღჭურვილობას. ცურვის დროს სპორტსმენებს ქუდები უნდა ჰქონდეთ. აკრძალულია ფარფლებისა და საცურაო ჟილეტების გამოყენება. მუზარადი უნდა ატაროთ ციკლოკროსის დროს. ველოსიპედები, რომლითაც აპირებენ სპორტსმენების გადაადგილებას, შეამოწმებენ შეჯიბრის წინა დღეს, აუცილებელ მოთხოვნებსა და სტანდარტებს. აუცილებელია ფეხსაცმელში გაშვება.
მიუხედავად მაღალი ფიზიკური დატვირთვისა, რომელსაც სამჭიდის მონაწილეები განიცდიან, ამ შედარებით ახალგაზრდა სპორტის სახეობამ დიდი პოპულარობა მოიპოვა.
