მსოფლიოს თითქმის ყველა ხალხმა ხახვი გამოიყენა განვითარების გარკვეულ ეტაპებზე. თავდაპირველად იგი ნადირობას ან თავდაცვას ემსახურებოდა. ცეცხლსასროლი იარაღის გამოგონებით, მშვილდოსნობა კიდევ უფრო განვითარდა სპორტში.
ამას ხელი შეუწყო ოლიმპიურმა მოძრაობამ, რომელმაც ძალა მიიღო 1894 წლის პარიზის კონგრესის შემდეგ. მშვილდოსნობას ატარებდნენ 1900 წლიდან სამ ოლიმპიადაზე, მაგრამ 1920 წელს იგი ოლიმპიური სიიდან ამოიღეს. 50 წლის განმავლობაში მშვილდოსნებს არ მიუღიათ მონაწილეობა თამაშებში. მხოლოდ 1972 წელს, მიუნხენის XX ოლიმპიადაზე, შეჯიბრი განახლდა.
ამის მიუხედავად, სპორტი განვითარდა, 1931 წელს შეიქმნა მშვილდოსნობის საერთაშორისო ფედერაცია, რომელიც 5 ქვეყანას მოიცავდა. ჩატარდა მსოფლიო ჩემპიონატები, შემუშავდა საერთაშორისო შეჯიბრის წესები.
ოლიმპიური თამაშების პროგრამაში დაბრუნების შემდეგ, წესებში დაიწყო რეფორმები, რომელიც მიზნად ისახავდა მონაწილეთა რაოდენობის შეზღუდვას და ჭიდაობის გართობის გაზრდას. ახლა ტურნირები ტარდება ახალი პროგრამის მიხედვით. სპორტული მშვილდოსნობის მიზანია 1,22 მეტრის დიამეტრის სამიზნეზე ისრის მინიმალური დარტყმა. ჩემპიონატი ტარდება ინდივიდუალურ და გუნდურ ღონისძიებებში. ინდივიდუალური შეჯიბრი იწყება FITA წრის ვარჯიშით (144 ისარი ოთხ მანძილზე). შემდეგ ეტაპებზე ტარდება შეჯიბრებები წყვილებში, დამარცხების შემდეგ. ამ ვარჯიშებში სპორტსმენები ისვრიან 70 მეტრის მანძილიდან და ისვრიან 12 ისარს. სამკაციან გუნდს ეძლევა 27 გასროლა. ინდივიდუალური და გუნდურ ჩემპიონატებში დაწესებულია ქალთა და მამაკაცთა ჯილდოების 4 ნაკრები.
სსრკ-ში ამ სპორტის პოპულარობამ მხოლოდ 1950-იანი წლების ბოლოს დაიწყო. პირველი მშვილდოსნები იყვნენ ტყვიის სროლის ოსტატები ივან ნოვოჟილოვი, ანატოლი ბოგდანოვი და ნიკოლაი კალინიჩენკო. ქართველმა სპორტსმენმა ქეთევან ლოსაბერიძემ მოიგო 1980 წლის მოსკოვის ოლიმპიური თამაშები და გახდა პირველი და ერთადერთი ოქროს გამარჯვებული საბჭოთა სპორტის ისტორიაში მშვილდოსნობაში.
საინტერესოა, რომ ეს ერთადერთი ოლიმპიური სახეობაა, რომელშიც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებს შეუძლიათ შეჯიბრდნენ საერთო რანგში.
